Afscheid van mijn liefste Bonnie

Bonnieke ... zo braaf, zo lief ...

Bonnie 02/10/2010 - 06/10/2015

Bonnieke was van bij haar geboorte (net als haar broertje, Clyde) besmet met het Feline Leukemie Virus. Daarbij was ze ook nog besmet met het virus dat kattenaids veroorzaakt (FIV = Feline Immunodeficiency Virus).  Een lang leven zou er dus voor haar jammer genoeg niet inzitten.

Ze heeft het lang goed gedaan; niets aan te merken de voorbije jaren. 

In de lente (ergens in juni?) mankte ze.  Ze steunde niet op haar rechter voorpootje. Omdat je er bij een infectie snel bij moet zijn bij 'aids- en leucosekatten', ging ik maar onmiddellijk met haar naar de dierenarts.  Deze kon toen niet echt iets vinden ... schreef geen antibiotica voor,  wel iets tegen de pijn.  Het pootje werd beter maar enkele dagen nadien had ze iets aan haar ander voorpootje.  Na ongeveer een week waren de pootjes precies toch hersteld. Ze at goed, was gelukkig en blij ... vooral te merken als ik thuiskwam ... dan rolde ze altijd voor mij op de grond ....... Toch leek ze mij niet helemaal in orde.  Ze zag er niet ziek uit ... Er waren geen opvallende symptomen ... Ik kon het niet omschrijven maar ik vond ze toch niet 100% zoals voordien ... Was ze nu 'stijver' in haar bewegingen?  

Ofschoon ik vond dat ze goed at, was ze in september toch duidelijk vermagerd. Toen ik merkte dat haar oogjes vochtig en vuil werden, begon ik me toch grote zorgen te maken ... en niettegenstaande Bonnie altijd zeer gestresseerd was bij vervoer en dierenartsbezoek, ging ik toch nogmaals naar de dierenarts (25 september).  Deze vond het al een wonder dat Bonnie, gezien haar medische toestand, op vijfjarige leeftijd nog in leven was.  Bonnie had enkele jaren geleden wel een volledige interferonkuur gehad om haar immuunsysteem te versterken.  Nu werd haar Convenia ingespoten; een antibioticum dat 14 dagen werkt.  Meer kon er niet gedaan worden.  Leven van slechte kwaliteit in een terminale fase rekken vond de dierenarts zinloos.  Ik wist waar ik voorstond en de machteloosheid is dan verschrikkelijk. Hoewel Bonnieke tot mijn verbazing nog wel at elke keer wanneer ik haar eten voorzette, is ze vanaf toen heel snel achteruit gegaan. Ze wankelde heel verzwakt door het huis en uiteindelijk kon ik haar lijden niet meer aanzien ... maar ik wachtte op een teken van haar. In haar herhaaldelijk zacht miauwen tegen mij, meende ik haar vraag te horen om haar uit haar lijden te verlossen.  Met heel veel verdriet en op advies van de dierenarts, heb ik deze op 6 oktober aan huis laten komen om Bonnieke te laten inslapen en haar naar haar broertje, Clydeje, te laten gaan.  Op 7 oktober heeft de privécrematie plaatsgevonden, waarna haar urne een speciale plaats naast die van Clydeje heeft gekregen.

Ik zie en zag al mijn katten enorm graag maar Bonnie blijft mijn uitgesproken favoriete.  Ze was mijn eerste en enige kattenmeisje.  Ik heb nooit een ander vrouwelijk dier gehad en ik voel mij met Bonnie op een zeer diep niveau verbonden... een verbinding op zielsniveau.  Zo zag ik in haar leven een zeer ingrijpende ervaring van mezelf gespiegeld.  Bonnie was als kitten haar broertje, Clyde verloren ... ikzelf ben als baby mijn tweelingbroer verloren...

Ik zei altijd ... "Als Bonnie sterft, dan sterf ik ook" ... nu ... ik ben er nog, maar ik ben op dat moment wel serieus ziek geweest (zware bronchitis) en er is precies een deel van mij mee gestorven.  Er is een grote leegte, een groot gemis, een pijn die onbeschrijflijk is.

Ze was echt de liefste en de braafste uit heel mijn 'katten-bende-geschiedenis'. Bij mijn thuiskomst,  maar ook spontaan, kwam ze voor me rollen op de grond om haar tevredenheid en liefde te tonen.  Bonnieke lag vaak op mijn schoot om aan de wol van een tot op de draad versleten kamerjas (met overal grote gaten in) te zuigen.  Ze wou geen andere ... het moest altijd diezelfde zijn.  Ik bewaar hem nu als souvenir ... samen met mijn ontelbare, mooie, liefdevolle herinneringen aan haar.

Haar beeltenis siert de bureaubladachtergrond en het startscherm van mijn computer en gsm ... Zo is mijn klein meisje, mijn lieveke, mijn klein schatteke waar ik zoooo veeeel van hou ... altijd bij mij.

 

Nieuwe reacties

26.11 | 15:43

Dankjewel, Pascalle!

08.11 | 08:08

Heeel mooi geschreven, wat een liefde en waarheid komt ervan af.

10.11 | 00:10

Het is een leuke spel

26.06 | 01:37

Hallo Dorien

Dat was het zeker ... toen met Jefke!
Maar Jefke was verdwenen. Hoe jammer.

Groetjes