Hallo allemaal,
Hier dan eindelijk de details ...
Mijn Clydeje is er niet meer, ocharme ... Hij was één van die twee kleintjes met leucose. Mijn hart krimpt nog steeds ineen als ik eraan denk en ik heb nog geregeld huilbuien. Ik had hem zo graag een grote kat zien worden ... maar het heeft niet mogen zijn. Clydeje ... voor altijd tien maanden. De onmacht is verschrikkelijk!
Het is allemaal zo snel gegaan. Woensdag 17 augustus nog heel veel mee gespeeld, niets aan te zien. Donderdag -na het onweer- zag ik hem eerst niet ... nadien leek hij mij stil.
Ik dacht ... geschrokken van zo hevig onweer. Maar toen ik vrijdag thuiskwam van thuisverpleging, iets na de middag, zag ik dat hij kortademig was en zat zoals een zieke kat. Ik heb onmiddellijk de dierenarts gebeld en mocht om 14u15' al gaan. Die stelde een acute longontsteking vast; een heel erge ... ze had er geen goed oog in en zei dat als hij de dag nadien niet beter was, ik hem best zou laten inslapen, omdat hij zuurstofgebrek had en kon stikken. Mijn wereld stortte in.
Twee soorten antibiotica, de Interferon (eventueel vijf dagen) en een zuurstofkooi maken (dit laatste was nog het belangrijkste). Pas om half zes kon ik een zuurstoffles hebben bij de apotheek ... dit alles gedaan zoals gezegd maar hij verbruikte meer zuurstof in die kooi - door zijn verzet- dan dat hij kon bij opdoen... dus na tien minuten weer uit de kooi. Ik had een hele serie nachten en was telkens bang om thuis te komen, had schrik dat ik hem dood zou aantreffen. Zaterdag en zondag zelf de inspuitingen gegeven maar zondag had ik hem wat moeten manipuleren omdat hij tegenwerkte en toen was hij er bijna aan. Hij liet toen zelfs al zijn urine lopen. Ik heb hem toen onmiddellijk in de zuurstofkooi gelegd en een paar uur blijven voorzitten met de zuurstofbril aan zijn neusgaten. Nadien hem op mijn schoot genomen -nog steeds met de zuurstofbril- tot hij iets bijgekomen was. Toen ik dan de dag nadien 's morgens thuiskwam zat hij achter de badkamerdeur. Dat zag er dus heel slecht uit. Dierenarts gekomen om toestand vast te stellen ... die vond hem op dat moment beter dan de vrijdag voordien... toch nog een kans geven... zij ging dan elke dag komen. Dan heb ik de grote bench opengezet en daar een zuurstofkooi van gemaakt ... zo was hij afgezonderd en konden we er beter bij voor de inspuitingen. Het eerste kleine zuurstofflesje was ondertussen leeg, aan het tweede scheelde iets (moest terug naar de firma) ... geen ander in voorraad. Dan ben ik een halve dag op zoek geweest naar zuurstof ... ben bij bijna alle apotheken in de omstreken en in St-Truiden langsgeweest om daaraan te geraken. Op zich totaal niet normaal want mensen met acuut zuurstofgebrek zouden al kunnen overleden zijn. (Hier ben ik ook heel kwaad om). Thuisgekomen heb ik hem goed zuurstof gegeven ... 's morgens nog in leven en het rare is dat hij nog goed at. Die morgen een paar uur rondgereden in Tienen om nog twee zuurstofflessen -zelf- af te halen (anders nog twee dagen daarop wachten) ... Daar vond ik die firma niet omdat de apotheker mij het adres niet correct had doorgegeven... Dezelfde dag begonnen er slijmen te komen, die hij vaak moeilijk kon bovenkrijgen. Het bleef moeilijk en droevig en ik merkte precies een verbreding aan zijn keel .
Donderdag nog twee grote zuurstofflessen van het werk meegebracht. Van één ervan heeft hij nog een paar uur zuurstof gehad maar toen de dierenarts hem die donderdag onderzocht, zei ze: ... "gezwollen lymfeklieren (die waren aan het verkankeren) ... en Annick, zet u eens, ik moet eens met u praten ... " ... Toen wist ik genoeg. Het was alsof de grond onder mij wegzakte, alsof er in mijn hart gepitst werd ... niet te beschrijven wat voor een gevoel. Ik wist mij met mezelf geen raad, was kwaad, droevig en vanalles. Ik moest hem laten inslapen of hij zou stikken... !?!
... IK MOEST MIJN CLYDEJE LATEN INSLAPEN !!?!!! ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
... En zo is mijn kleine, lieve Clyde dus naar de kattenhemel vertrokken...
Ik had al vier dagen en nachten niet meer geslapen, had hem tegen mij aan in de zetel gelegd en heb me toen in slaap gejankt...
Zo hebben we dan nog samen een paar uur 'geslapen' maar hij werd ocharme niet meer wakker.
Rond zes uur heb ik naar het dierencrematorium gebeld en iets voor zeven heb ik daar -voorgoed- afscheid van hem (in zijn fysieke vorm) moeten nemen.
... nacht gaan werken ... vrijdag was de individuele crematie en zaterdag ben ik hem in een urne gaan halen. Ik heb een urne gekozen in de vorm van een hartje als symbool van onze onvoorwaardelijke liefde. (Onvoorwaardelijke liefde leer je van je dieren). Ik zal hem nooit of nooit vergeten. Ik mis zijn fysieke aanwezigheid heel erg maar hij zal altijd bij mij blijven want onvoorwaardelijke liefde is oneindig en blijft bestaan over de grenzen van de dood heen.
De film van zijn korte leven herhaalt zich steeds weer in mijn gedachten en de pijn is haast ondraaglijk. Chaos in mijn hoofd, chaos rondom mij. Ik kan geen weerstand bieden aan de uitgebreide waaier van gevoelens en emoties die me met een ongekende intensiteit overvallen. Er is een diepe wonde en pijn, pijn, pijn in heel mijn wezen. Af en toe wordt deze wat verzacht door met Bonnie (het zusje van Clyde) te spelen (al is dat 'dubbel'). Bonnie loopt mij nu zo achterna, is zoo lief en aanhankelijk, dat ik denk dat ik dood ga als daar iets aan komt (en die heeft ook leucose). Het zweet breekt mij uit, ik word misselijk en moet verschrikkelijk huilen als ik nog maar aan de mogelijkheid om haar te verliezen denk ... aan hoe snel het allemaal kan gaan en hoe verschrikkelijk die machteloosheid toch is in zulke situaties.
Ik was eigenlijk altijd vrij tevreden over hoe en wie ik ben en over mijn leven maar als ik iets zou kunnen veranderen of wensen, dan zou het zijn dat mijn dierenliefde niet zo sterk was -al kan ik enorm van (mijn) dieren genieten- ...
Een gepaste figuurlijke vergelijking is ... 'hoe hoger de berg (genot), hoe dieper het dal (verdriet)' ...
diep
diep
diep
dal !!!
Zo, ... Dit was het verhaal over het verlies van mijn lieve, kleine Clyde ...
Het zal nog wel een hele tijd duren eer alles weer een beetje 'in de plooi' valt... Maar er valt helaas niet te kiezen. Ik denk ... ook al doe je al het mogelijke (de beste en duurste behandelingen, alles kort opvolgen, alle liefde geven die in je is, ...) ... als de tijd gekomen is om te gaan (jong of oud) ... zij het zo... hoe onfair dit ook lijkt... en dat is zwaar, héél zwaar. Maar we staan ervoor en moeten erdoor, is het gezegde ... en dat is ook zo ... Ik wil immers ook nog goed kunnen zorgen voor mijn 5 andere katten, hen ook alle liefde geven die ze verdienen, want het afscheid komt soms veel sneller dan verwacht en zeker altijd sneller dan gewenst.
Hartelijk dank aan allen die een steun zijn in deze moeilijke periode.